Soms kom je een verhaal tegen dat je graag wil delen.
Een verhaal waarbij de onderliggende boodschap eigenlijk in vele werkvelden van toepassing kan zijn, zo ook dit verhaal.
Onderweg
In 2007 stond er op het Metrostation van Washington een man met een viool.
Het was zo’n koude, gure ochtend zoals we die in Nederland ook kennen.
De man stond, tijdens de ochtendspits, ongeveer 45 minuten te spelen. Hij speelde zes stukken van Bach.
Het is veilig om te stellen dat enkele honderden, misschien wel duizenden mensen hem passeerden op weg naar hun werk.
Na enkele minuten spelen, was er een man van gemiddelde leeftijd die even kort pauzeerde, luisterde en daarna snel doorliep om niet achter te raken op zijn schema. Niet veel later volgde de eerste betaling; een vrouw gooide een dollar in zijn vioolkoffer op haar weg door het station. Ze stopte niet en gaf het geld in het voorbij lopen.
Na ongeveer vijftien minuten leunde er een man tegen de nabij gelegen muur.
Hij luisterde enkele minuten, keek op zijn horloge en ging snel weg. Waarschijnlijk te laat voor zijn afspraak.
De meeste aandacht voor deze violist werd er geschonken door een kleuter. Hij werd door zijn moeder “meegesleurd” door het station, maar de kleuter stopte om naar de violist te kijken. Na herhaaldelijk trekken en motiveren, liep de kleuter met zijn moeder mee. De kleuter bleef echter geboeid omkijken.
Gedurende de 45 minuten waarin de violist speelde, stopte er slechts zes mensen.
Ongeveer twintig personen gaven wat geld, maar stopten niet om te luisteren.
In de speeltijd van 45 minuten had de violist $32 verdiend.
Toen de violist stopte met spelen werd het stil. Het viel niemand in het bijzonder op, niemand applaudisseerde.
Wat niemand wist, was dat Joshua Bell de violist was.
Hij wordt gezien als een van de meest getalenteerde violisten van de wereld.
Hij had in deze 45 minuten een van de complexere stukken ooit geschreven gespeeld.
Op een viool van ongeveer 3,5 miljoen dollar.
Twee dagen voor dit experiment had Joshua hetzelfde stuk gespeeld in een theater in Boston, waar de gemiddelde kaartprijs ongeveer 100 dollar was.
Een broodje aap?
Nee, het experiment is door de Washington Post uitgevoerd als onderdeel van een sociaal experiment over smaak, prioriteiten en perceptie.
Vragen die in het onderzoek aan de orde kwamen waren:
Hoe ervaren we schoonheid in een situatie waarin we het niet verwachten?
Herkennen we talent in een onverwachte context?
Als we de tijd niet vinden om een klein moment te luisteren naar een van de beste muzikanten van de wereld, die een van de beste muziekstukken speelt, op een van de beste instrumenten; hoeveel andere dingen missen we dan?
Hoe zit dat bij u?
In uw organisatie? Of bij u thuis zelf?
Heeft u de aandacht om talent te (h)erkennen?
Neemt u de tijd om te genieten van iets moois?
* Gelukkig werd, toen het experiment werd herhaald, Joshua door iemand herkend.
Zien!
Het bericht Talent (h)erkennen, doet u het nog? verscheen eerst op NVO2Blog.
